คุณแม่จักรพรรดิ์เซียน

ภาพแสงไฟที่สว่างไสวไปทั่วทั้งเมืองพร้อมทั้งเสียงบรรเลงเพลงมงคล ดูจะเป็นภาพที่อบอุ่นและมีชีวิตชีวาที่ไม่ได้พบเห็นมานานหลายเดือนเหลือเกินสำหรับหมิงเยว่

หญิงสาวมองภาพนั้นอย่างเหม่อลอยในมือขาวมีจดหมายอยู่หลายฉบับ ส่วนใหญ่นั้นเป็นลายมือของชายคนรักของนางที่เดินทางกลับไปเยี่ยมบ้านเกิดเมื่อต้นปี ข้อความแสนหวานที่ทำให้นางเฝ้ารอเขากลับมาอย่างไม่รู้เบื่อและเชื่อใจจนไม่คิดระแคะระคายเดือนแล้วเดือนเล่า จนกระทั่งมีจดหมายฉบับหนึ่งถูกส่งมา

เทียบเชิญสีแดงมงคลเขียนชื่อบ่าวสาวที่นางคุ้นเคยที่สุด

น้องสาวบุญธรรมและคนรักของนางเอง!

นั่นเป็นครั้งแรกที่นางก้าวออกมารับรู้ความจริงและในวันนี้นางจึงได้มายืนอยู่ที่นี่ ภาพหญิงงามในอาภรณ์สีขาวที่อย่างเดียวดายภายใต้ค่ำคืนอันหนาวเหน็บนั้นช่างดูโดดเดี่ยวและเปราะบางราวกับจะสลายหายไปได้ทุกเมื่อจนเหล่าข้ารับใช้ได้แต่เฝ้ามองผู้เป็นนายอย่างใจหาย

"นายท่านของขวัญพร้อมแล้วขอรับ"

"อืม... พวกเจ้าเอาไปส่งได้เลย" หญิงสาวยังคงมองภาพเมืองอยู่เช่นนั้นสักพักก่อนจะหันมาเอ่ยกับเหล่าข้ารับใช้ที่มองนางอยู่อย่างขบขัน

ก็ดูสิ สายตาแต่ละคนทำราวกับจะร้องไห้ออกมาอย่างนั้นแหละ

"ข้าไม่เป็นไรหรอกนะ ถึงจะเศร้าอยู่เล็กน้อย... ก็ได้ข้าน่ะเจ็บมากๆ เจ็บจนอยากจะวิ่งไปเตะไอ้นั่นของเขาให้เป็นหมันไปเสียเลย!" หมิงเยว่เอ่ยน้ำเสียงหงุดหงิดจนเหล่าข้ารับใช้ชายถึงกับสะดุ้งเผลอยกมือไปบังสิ่งนั้นโดยไม่รู้ตัว จนได้ยินเสียงหัวเราะของผู้เป็นนายนั่นแหละถึงได้รู้ว่าพวกตนโดนแกล้งเข้าเสียแล้ว

"แต่ถึงอย่างนั้นข้าก็ไม่คิดจะบังคับให้เขากลับมาหาข้าหรอก เพราะถ้าใจเขาไม่ได้อยู่ที่ข้าอยู่ไปก็ไม่มีความสุขอยู่ดี พวกเจ้าเองก็ไม่ต้องไปโกรธแทนข้าล่ะ ให้คิดเสียว่า..."หญิงสาวที่ได้แกล้งเหล่าข้ารับใช้หัวเราะจนพอใจก็กลับมาเอ่ยด้วยน้ำเสียงปกติ หมิงเยว่หันกลับไปมองเมืองนั้นด้วยรอยยิ้มทว่า รอยยิ้มของนางกลับไปไม่ถึงดวงตาคู่งามเลยแม้แต่น้อย

"พ่อของเด็กคนนี้ตายX'าไปนานแล้วก็พอ"